Malache

Yeşillikler içinde gözlerimi dünyaya açtığımda mutluydum, fazlasıyla mutlu. İlk nefesin yaktığı nefes borumun yarattığı acıyla çıkan çığlığım, kısa bir süre sonra kahkahalara dönüşmüş, ailemden ayrılacağım geceye kadar da iyi bir eğitim, şefkatli büyüme ve gelişme göstermiştim. Ufak yüzümdeki gülümseme yayılıyor, karşımdaki kişilerden diğerine, diğerine ve bir diğerine daha geçerken mutlulukla iç çekişlerin arasında dünyayı tanıdım ben. İlk tanıştığım dünya saf ve güzeldi. Mutlulukla doluydu, hiçbir şeyin keyfimi bozmasına izin verilmezdi. Hayır, tek çocuk değildim, benden büyük bir erkek kardeşim vardı.

İçimde nefret gibi bir duygu yok benim, tıpkı diğer elfler gibi ama içimde hiçbir duygu da yok. Ben tam anlamıyla duygusuzum, herkesin olabileceğinden daha çok hem de. Güvensizim, gölgesine dahi ve hatta bazen kendisine bile güvenemeyerek kendine işin sonrasında geri dönüş yollarını kapatacak kadar güvensizim. Ben aslında her şeyim ve ben aslında hiçbir şeyim. Nasıl bir şey olduğum hakkında tek bir bilgim bile yok. Tek bildiğim, öldürürken nötr ruhum zarar görmüyor. Onlar ölüyor, ben ise yolumu devam ediyorum. Bu böyle sürüyor, hep yaptığım ve de hep de yapacağım gibi.