Olethea.

O l e t h e a ' veritas

“Karanlıkla kutsanmış yalan ve hile tanrıçasının fısıldadığı yalanların gerçek yüzü.

”

Anlamadıklarını mahkûm ederler. Yalan ve Hile tanrıçası olarak anılan görkemli bir tanrıçanın tek kızıydı Olethea. Annesi ona Olethea demişti, yani gerçek. Oysa biliyordu ki o gerçeğin yalnızca yalandan ibaret olduğu bir hayata sahip olacaktı. Çünkü kızının kaderi kendi seçimleriyle çizilmişti.


Babasını hiç tanımadı Olethea. Annesinin dudaklarından şehvetle dökülen ismini biliyordu bir tek. Arion. Bu şehvet, aşkı çağrıştırmıyordu elbette. Annesi, genç ölümlüyü sadece kullanmıştı. Olethea için. Gece annesini seçmişti. Ve şimdi sıra Olethea'daydı. O tümüyle Apate’nin kızıydı. Gözdesiydi.


Olethea. Öfkeyle ve nefretle beslenen çocuk. O da annesi gibi tüm Tanrı ve Tanrıçalardan nefret ediyor. Ve hepsini yok etmek tek amacı belki de. O bir ikinci Apate. Şımarık, uğursuz, karanlık bir yüreğe sahip. Ateşle çizilmiş dudaklarından akıp giden sözcükler ise büyüleyici. Arion, babası gibi şairane bir özelliği var. Sarf ettiği tüm sözcükler bir ok misali hızlı ve sert.


Olimpos’a ayak basmamış Olethea, büyük ve ihtişamlı bir şatoda annesi ve Nyx’in çocuklarıyla yaşıyordu. Şato kasvetli ve karanlığı büyüten bir yer de olsa Olethea burayı seviyordu. Ancak su götürmez bir gerçek vardı ki o da yalnız olduğuydu. Yalan ve Hilenin kudretli varlığı annesini anlamayanlar, Olethea'yı da mahkûm etmişlerdi. Yalnızlığa... Annesi ise bu yalnızlık duygusunu kızına tattırmamak için her şeyi Olethea’nın önüne seriyordu. Onu her geçen gün daha şımarık bir kıza dönüştürüyor, her şeyin en iyisini elde etmesini sağlıyordu. Yarı tanrıçanın hayata geldiğinden bu yana elde edemediği tek bir şey bile olmaması onu gösteriş düşkünü, haşin bir kıza dönüştürmüştü. Bunların yanı sıra ise çok zarif ve büyüleyici bir güzelliğe sahipti. Annesinin ilgisinden asla rahatsız olmayan bir yarı tanrıça. Kudretli ellerin büyüklüğünü her daim hisseden bir yarı tanrıçaydı o.


Olethea sevdiklerine güvenirdi. Belki de annesiyle onu ayıran tek bir farktı bu. Apate ona insanları gözlemlemeyi öğretirdi. Herkese aldanmaması gerektiğini, en yakınındaki ve güvenilir dostunun bile her an onu uçurumun eşiğine getirebileceğini dile getirirdi. Annesi kimseyi sevmez ve güvenmezdi. Lakin kardeşlerinden, Ölüm ve Uykuyu sevmekten asla vazgeçmemişti de. Ve Arion, babası. Onu hiç merak etmeyen bir çocuğu olduğunu bilse ne yapardı acaba? Ama merak edilecek bir yanı yoktu. O bir ölümlüydü ve Olethea’nın yaşamının yarısıydı. Ölümlü olmak. Bir gün öleceğini ve sonsuza dek karanlığa gömülüp gideceğini bilmek. İşte en çok bu acı veriyordu ona. Annesinden uzağa, belki de sefaletin ve açlığın boy gösterdiği yabani bir dünyaya gidebilme ihtimali. Bu yönüyle babasını suçlamıştı ve suçlamaya devam da edecekti. Onun tek varlığı annesiydi ve onu tek başına dünyaya getirmişti. Tanrıçası, Apate’nın ilgisi ona yetiyor ve her yeni şeye olan açlığını bastırabiliyordu. Tek doyurucusu Apate’nin, ve ölümlü Arion’un kızı, Oletha, gerçeğin en karanlık ve yalan yüzüydü.

Silentium

Büyük kahverengi gözlere, dolgun dudaklara ve biçimli bir burna sahiptir. Yüzü pürüzsüz ve yumuşacıktır. Gözlerinin üzerindeki kaşlar özenle çizilmiş gibi durmaktadır. Kirpikleri kalın ve uzundur. Güzel bir yüze ve tene sahiptir. Teni solgun renktedir. Bu solgun ten her zaman onu hasta gibi göstermesine rağmen kendisine yakıştığını düşünür. Uzun boylu ve zayıftır. Narin bir bedeni vardır. Buğday sarısı saçları dalgalıdır.

Olethea, nefretin vücut bulmuş hali. Apeta’nın gözdesi, Yalan ve Hile’nin temsilcisi. Evrendeki her şeye sahip olma isteği. Şımarık. Haşin. Gösteriş düşkünü. Dediğim dedik. Karanlık bir yarı tanrıça. Her geçen gün biraz daha ölümden korkan ve içindeki yalnızlık duygusunu bastıramayan, Olethea. O da annesi gibi dışlanmış birisi. Bir zamanlar annesini Pandora kutusuna tıkmış Tanrı ve Tanrıçalardan nefret ediyor. O küçük bir Apeta. Doğduğu günden bu yana hep yanı başında annesini gördüğü için en yüce duygularla Apeta’ya bağlanmış. O, onun için anne kavramından daha öte. Belki de tüm hayatı. Babası, Arion ise tutkunun somutlaşmış hali. Annesinin ilgisini kinayeli ve bolca aşk kokulu şiirlerle çekmiş. Tek taraflı bir aşk. Arion, Apeta’ya sonsuz bir aşkla bağlanmışken annesi onu sadece Olethea için kullanmıştı. Elde ettiği gerçek varlığına da kavuşunca ölümlüyü sonsuza dek hayatlarından çıkartmıştı. Olethea, hiç görmemiş olduğu babasını sevmezdi. Ondan kazanmış olduğu şairane yeteneğinden hoşnuttu elbette. Bu şekilde birçok kişiyi kendine bağlamayı ve istediğini elde etmeyi başarıyordu. Sözcükleri en büyük silahıydı ve kullanmasını da çok iyi biliyordu. Ancak ölümlü yanı yüzünden Arion’u her zaman lanetlerle anmıştı. Olethea’nın ruh olarak yaşayacağı, soğuk, rutubetli ve karanlık diyara tek ayağı zincirle bağlanmıştı. Kabul etmek istemese de bir gün oraya gidecekti. Er ya da geç. Lakin o zamana kadar annesiyle, nefretini kusmuş ve lanetini dünyaya yaymaya başlamış olacaktı. Kitap okumayı ve araştırma yapmayı sever. Nefretin ve karanlığın her türlüsüne âşıktır. Gerçek babası ise Arion değil, annesini seçmiş olan gecedir. Yağmuru sever. Yeni birçok şeye sahip olmak için ise ölür. Her daim muhteşem göründüğünü bilse de bunu ikiye katlamak için elinden geleni yapar. Kısacası dış görünüşüne çok özen gösterir. İstediği her şeye sahip olur. Bunun aksi olursa işte o zaman öfkenin en büyüğü meydana çıkar. İmrenerek bakılmayı sever. Örümcek, böcek türlerinden tiksinir. Kimileri Olethea’nın bakışlarındaki bakilikte boğulur. Yalnız kalma düşüncesi ise en büyük zaafıdır. Kurnazdır. Yalan ve Hile, nefret ve karanlığın harmanlanmasıyla meydana gelmiştir, Olethea. Gerçeğin en karanlık ve gerçek yüzü.

© Her hakkı saklıdır.
Çalmayın.
Yeş'ime en kocamanından teşekkürler. <3

Spoiler: